Door: Imma Zandbergen
Daar zitten we dan, op onze sokken, in gesproken stilte. De knieën dicht tegen elkaar aan. Met de volumeknop voluit, zingen Wende en Froukje ons ‘Troostzoekers’ toe. Annebet begint ons gesprek waar ik het had bedacht te laten eindigen: met een Troostwijsje. Het tekent de creativiteit van deze levendige vrouw die, met een kloppend hart, de wereld laat weten dat er ruimte moet zijn voor rauwe rouw. Vanavond zal ze een collegezaal vol studenten laten kennismaken met haar boek ‘Kijk eens, helen van jeugdtrauma’. We praten over stoeien, slappe troost en plastic bloemen.
…
